Het is al weer een paar maanden gelden dat saxofoniste Stephanie Francke haar nieuwe album Rimpels presenteerde. Het album is te mooi om het ongemerkt te laten passeren, daarom hieronder een interview wat de Rotterdamse eerder dit jaar gaf aan Jazz International Rotterdam. De titel verwijst naar fijne zandpatronen onder het wateroppervlak. “Een schaduwwereld waar alles mogelijk is.”
Het is begin maart en Stephanie Francke zit in de laatste weken van het opnameproces van haar nieuwe album Ripples. Ze heeft het net laten mixen. Afgelopen jaar is voor de jonge jazzmuzikante memorabel gebleken. “Bijna spiritueel” zegt ze.
Stephanie Francke (1989) behoort tot de nieuwe generatie Nederlandse jazzartiesten. Ze studeerde in 2012 af aan het Codarts conservatorium en won in datzelfde jaar de Erasmus Jazz Prijs, een prijs voor de beste jazzstudent in Rotterdam. Een jaar later stond ze in de finale van de European Jazz Competition. Maar prijzen of niet, Francke toont zich vooral een eigenzinnig musicus die tijd steekt in het ontwikkelen van een eigen idioom.
Haar debuutalbum Florigen (2013) werd een plaat met ‘glasheldere en meeslepende melodieën’ en ‘duidelijke verhaallijnen’. Conventioneel noemt Francke haar eerste plaat nu. Want hoe anders ging het met haar tweede album. Francke koos voor een spontaan proces waarbij de basis van de nummers gelegd werd door willekeur. “Een totaal andere aanpak” vertelt Francke. “Ik heb het bij het schrijven gewoon laten komen zonder eerst na te denken over akkoordenschema’s of melodieën. Juist het toeval is belangrijk.”
Dat moet je wel durven. Francke nam voor veel songs van haar nieuwe plaat arbitraire harmonieën als uitgangspunt door lukraak maar wat toetsen van haar keyboard in te drukken. “Het akkoord dat dan opklinkt is het fundament waar je de compositie op verder bouwt. Dat is heel spannend. Je doet zo nieuwe ontdekkingen, omdat die onverwachte klanken iets bij je losmaken. Ik kan helemaal geen piano spelen, maar dat geeft niet als je geen vooropgezet plan hebt. Geen verwachtingen hebben en kijken waar je uitkomt.”
Francke liet zich inspireren door het werk van de Japanse schrijver Haruki Murakami. De bestseller-auteur confronteert de lezer met een universum waar de grens tussen de werkelijkheid en het surreële niet blijkt te bestaan. Volgens Francke vertelt Marukami “het surrealisme op een realistische manier.” “Stap voor stap trekt hij je in een onbekende schaduwwereld. Gaandeweg krijgt je door dat er dingen niet kloppen. Een interessant gegeven, waar ik op kan inhaken.”
Zeker twee nummers van haar nieuwe album verwijzen naar die mysterieuze wereld waar alles mogelijk lijkt te zijn. Het nummer Two Moons baseerde ze op het de roman 1Q84, een van de bekendste boeken van Murakami. En ook het nummer Origami – Francke kwam op de titel door de vouwlust van pianist en bandlid Koen Schalkwijk – zet de luisteraar met één been in de werkelijkheid en het andere in een droomwereld.
En toen dus die ontdekking bij de Kralingse plas. Daar onder het wateroppervlak lagen de zandpatronen die je ook ziet bij eb op het strand. “Het deed mij denken aan het universum van Murakami. Maar ook aan mijn eigen jeugd, de eindeloze stranddagen en de rimpelingen die de zee achterlaat in het zand” zegt de Zeeuwse die opgroeide in Zoutelande. “Dat beeld geeft mij een nostalgisch gevoel.”
Hoe ‘zen’ het werkproces van Ripples ook was, bij Francke is de onrust wedergekeerd. Nu het album af is moet ze zich concentreren op de andere aspecten van het muzikantschap. “Componeren is het ene, het ook kunnen uitvoeren het andere. Want alles wat je bedenkt moet ook speelbaar blijken. Er zit dan maar een ding op: keihard oefenen. Ik wil dat mijn verhaal wel overkomt, dus bedenk ik ook leuke manieren om het publiek te verrassen. Ik heb een goed idee in petto om het publiek meer te betrekken bij mijn muziek. Ik wil zo goed mogelijk voor de dag te komen.”
Beluister het hele album op Spotify:
Beluister het hele album op Spotify:
Reacties
Een reactie posten